Gisteren mijn vrouwenjaartraining “De poort naar het vrouwenparadijs” afgesloten. Bij de slot-sharing begin ik ineens te huilen. Dat zijn dan van die momenten dat alles samen lijkt te vallen: ontroering, diepe dankbaarheid, mijn zielsbestemming leven, liefde voelen stromen en verbinding ervaren met deze vrouwen, Zijn, alle lagen van het bestaan beseffen, de oneindigheid en de diepte ervan, stilte, alles, niets, schoonheid, donker, licht. Het lijkt wel of ik me op zo’n moment in een soort van vacuüm bevind en dat laat zich niet uitdrukken in woorden. Wat zeg je ook op zo’n moment. We hebben samen zo’n intensief proces doorgemaakt en dat gaan we nu weer afsluiten (in deze vorm dan).

Ik ben geraakt door deze vrouwen die dit met zichzelf en elkaar aangaan. Want natuurlijk komen we van alles tegen. Ons eigen gedoe. Het gedoe van de ander. Onze angsten, allergieën, schaamte, ongemak, overtuigingen, onzekerheid, schaduwkanten, pijn, verdriet. En daar dan anders mee om leren gaan. Er bewustzijn op zetten. Je waarheid leren spreken. Minder vanuit oordeel gaan kijken en meer vanuit warmte en mildheid. Niet meteen in een kramp schieten. Uit het verzet komen. Minder naar het hoofd gaan luisteren. Meer naar de wijsheid van je lichaam leren luisteren. En hoe doe je dat dan? Zijn met wat is. Leren ontspannen in het moment. 

Dan is daar ineens ook het plezier, tranen van geluk, buikpijn van het lachen, uitbundig zingen en drummen, spelen, frutselen, scharrelen, ondeugend zijn, baldadigheid, dansen, vriendschap, omhelzen, samenzijn, verbinding, steun, niks hoeven, stilte, medeleven, een zachte aanraking, een bemoedigend woord, herkenning, erkenning. Dit alles vind ik in deze sistercirkels op het moment dat we ons echt gaan openen voor elkaar en ons laten zien in onze kwetsbaarheid en uniciteit. Ik voel hoe ik zelf weer ga stralen en ik zie hoe deze vrouwen gaan stralen. Ogen die licht geven. Simpelweg door te doen waar we als vrouwen voor in de wieg zijn gelegd: Vrouw Zijn.

En dan zie ik er wel een beetje tegenop om weer de wereld in te gaan en ik blijk niet de enige. Dan heb ik net een beetje geproefd van hoe het kan zijn. Hoe we ook met elkaar kunnen omgaan en samenzijn en samenleven. Kunnen ontspannen omdat je je veilig voelt en niet alert hoeft te zijn omdat je misschien veroordeeld wordt of genegeerd, er achter je rug om over je wordt geroddeld, voor je ogen je partner wordt versierd, of dat soort ingewikkeldheden waar we nog steeds in terecht kunnen komen. Tussen je sisters mag je zijn wie je bent. Ook als dat anders is als dat je zelf zou doen. Ook als dat irritatie geeft. Zijn met wat is. Oefenen om los te komen van de verhalen over jezelf en de ander die je nog gelooft. Erkennen van de emoties die er zijn zonder ze volledig uit te leven. Vertrouwd raken met het donker. Omarmen van alles wat er is.

Archetypes en godinnen als Lilith, Kali, Eve, Maria Magdalena, geven ons bewustzijn op de vele energieën en emoties die door ons lichaam stromen. Wanhoop, seksualiteit, destructie, blijheid, angst, goddelijkheid, gegiechel, walging, woede. Het wil allemaal door ons heen. Het wil geleefd, ervaren, bevrijd en/of geheeld worden. Het wil in het licht van bewustzijn komen. Elke keer weer. Dat is voor mij het pad van verlichting. Me elke keer weer losmaken van een identificatie met een verhaal, een emotie, een gedachte, een pijntje. Door het te verlichten met bewustzijn. Niet door ergens bij weg te gaan. Maar door het verzet ertegen op te geven. Er mee te zijn. Met warmte en mildheid. In het moment. Het op te merken. Het waar te laten zijn. 

En dan ineens verdwijnt de zuigkracht. Is er ontspanning. Gaat de liefde stromen, de levensvreugde. Krijgt het leven weer zin. Voel ik me gelukkig. Om vervolgens weer ergens ingezogen in te raken. Dit weer op te merken. En begint het weer van voren af aan. Verlichting is voor mij niet een einddoel. Iets wat je kunt bereiken. Een constante staat van Zijn (bewustzijn) waar je voor altijd in kunt Zijn. Het is een levenskunst. Een way of living. Een weten dat je meer bent dan je emoties, je gedachten, je lichaam, je pijn, je herinneringen. En tegelijkertijd zijn we dit allemaal ook weer wel. Leven met deze paradoxen. Leven met de complexiteit van het bestaan dat we nooit zullen begrijpen en doorzien. Leven met het grote niet-weten. 

En dan ben ik weer terug bij mijn sharing aan het einde van de vrouwenjaartraining. Ik moet huilen en ik ontspan in het grote niet-weten en meestal is dat een teken dat het goed met me gaat. Ik kijk de kring rond. Tien paradijsvogels die door de poort van het vrouwenparadijs zijn gegaan. Uit het vuur herrezen. Getransformeerd. Glanzende ogen kijken mij aan. Ogen die hun ziel weerspiegelen, hun wijsheid, hun eigenheid. Sisters die mij spiegelen in wie ik ben. En dan weet ik dat ik weer een vrouwenjaartraining zal gaan begeleiden. Omdat ik geloof dat dit is wat de wereld nodig heeft; Stralende, krachtige vrouwen die zichzelf in de wereld zetten vanuit zelfliefde. Ruimte gaan innemen. Hun eigen pad gaan lopen. Hun dromen gaan leven. Ahey.

huh?

het is donker

zo donker in mij

ik verdwijn in mezelf

niks in mij wil

ik vreet mezelf op

negatieve gedachten

nemen grote happen 

uit mijn laatste restje zelfliefde

zwarte wolken pakken me in

ik stik en hap naar zuurstof

radeloos en wanhopig

adem in, adem uit

adem in adem uit …

mijn lichaam ontspant en voelt 

hoe zacht de wolken zijn

ik wentel me er in

en stel me open

voor hun zachte aanraking

en dan ineens

weg wolken

huh?

daar is het licht

het was er al die tijd

het breekt door

en verwarmt mijn hart

mijn bevroren hart.

dat licht

ik ben er als een navelstreng 

mee verbonden

dwars door alles heen

door wolken, langs zwarte gaten

licht 

dat weerspiegeld wordt 

in diepe putten 

en zich verstopt op de muren

achter het vensternis

in hoge stenen torens

rapunsel rapunsel

laat vallen je haar

je goudgele haar

en breng mij

met je gevlochten navelstreng

bij het Licht

het zweet breekt me uit

want dit is wel heel veel licht

ik word ineens zo zichtbaar, 

zo kwetsbaar, zo ongemakkelijk, 

ik ben het niet gewend

het is zo onbekend

en ook zo helder, zo liefdevol

zo koesterend, zo vanzelfsprekend

tot in het diepste van mijn cellen gekend

huh?

het is aan mij

ik mag kiezen

kies ik donker?

of kies ik licht?

keuzestress

kan ik wel voor licht kiezen

als er ook donker is?

ga ik dan niet ergens aan voorbij?

donker is pijn,

maar soms voelt donker

juist geborgen en fijn

ik weet het niet meer

mijn hoofd is de weg kwijt

wolken pakken zich samen

ik geef het op

ik doe maar niks

ik zit in het gras en pluk een bloempje

ik hou wel van mezelf

ik hou niet van mezelf

ik hou wel ….

en dan ineens breekt de zon door

weg wolken

huh?

© Alexandra