Sinds mijn scheiding in 2005 lag ik behoorlijk overhoop met mijzelf. Het was afgelopen week precies 13 jaar geleden dat hij zijn koffers pakte. Ik stond met Noah op mijn arm – hij was toen nauwelijks 6 maanden oud – en met Maan van 3 jaar aan de hand. Wij zwaaiden hem uit, hoe bizar, en Maan sprak de woorden: “papa houdt niet meer van mij”. Een beeld dat in mijn ziel gegrift staat en haar woorden die nog steeds in mijn oren naklinken en mij door merg en been gaan. Nu 13 jaar later voel ik nóg de wanhoop en de diepe pijn van dat moment en heb ik geleerd met mijn aandacht bij de pijn te blijven en bewust te blijven ademen. Het beeld verdwijnt, de pijn lost op en er komt weer ruimte voor een nieuwe levensimpuls. Zo rollen bij het schrijven hierover de tranen over mijn wangen en voel ik voor een moment de verkramping rond mijn hart. Ik adem in, adem uit. Ik val stil. Ik voel hoe mijn hart zich ontspant en zich weer opent. Het volgende moment zie ik hoe de narcis in mijn vensterbank uit de knop is gekomen en merk ik dat ik daar blij van wordt. Het leven stroomt weer door mij heen.

Mijn scheiding bracht me op het spirituele pad van bewustzijn omdat de zingevingsvraagstukken zich in al hun hevigheid aandienden. En dit is waar dit pad me heeft gebracht. Ik voel me volledig aangeland in het hier en nu, stevig met mijn voeten op de aarde. Ik ben nog steeds snel geraakt door scherpe woorden of hevige emoties van anderen, maar ik ben daarna zoveel sneller terug in het midden en ik realiseer me steeds meer dat alles, werkelijk alles projectie is. Dat wat ik in de ander oproep zegt niks over mij. Dat wat de ander in mij oproept zegt alles over mij en niks over die ander. Dit inzicht maakt het leven een stuk eenvoudiger en geeft mij volledige verantwoordelijkheid over alles wat ik voel, zeg en doe.

Afgelopen week was ik in Katharenland, in het leefgebied van Maria Magdalena, met 13 andere vrouwen die net als ik in staat zijn zichzelf volledig te dragen en in staat zijn om hun eigen pijn, verdriet en boosheid niet meer op een ander te projecteren maar wel uit te spreken in de momenten dat het zich aandient. Wat een verademing om zo met elkaar om te gaan. Het samenzijn wordt dan moeiteloos. Wanneer je vanuit warmte je eigen waarheid durft te spreken ga je werkelijk een verbinding aan met elkaar. Pas dan kun je je veilig gaan voelen tussen de ander en volledig aanwezig zijn. Vanuit deze basis kan het innerlijk, vergeten weten tot je gaan spreken en kun je je openstellen voor het goddelijke licht en kanaal zijn. (De ingewijden onder ons zullen de heilige codes van Sophia herkennen die in de voorgaande zinnen verborgen liggen, maar dat terzijde ;-)). In mijn eentje, met mijn ogen dicht,  voel ik deze verbinding met het goddelijke of mijn Hogere Zelf vaak wel, maar doe dit maar eens in een groep. Er zijn in een groep vaak zoveel triggers dat er altijd wel een chakra is dat zich sluit.

Al langere tijd was ik op zoek naar verdiepingswerk binnen het vrouwenwerk dat ik doe. Telkens was ik teleurgesteld. Ik bezocht workshops geleid door vrouwen die hier al heel lang mee bezig zijn in de aanname dat zij de diepere lagen wel in mij aan konden boren. Soms belandde ik in workshops waar helemaal geen proceswerk werd gedaan en de vrouwen eigenlijk aan hun lot werden overgelaten met de woorden: je mag jezelf dragen. Of ik belandde in workshops waar het proceswerk vol werd aangegaan en er óf heel veel geduid en geanalyseerd werd (brrrrr) óf iemand door de wijze van vraagstelling duidelijk een bepaalde kant op werd geduwd (brrrrr). Van al deze vormen krijg ik kromme tenen. Ik begeleid inmiddels 19 jaar processen gericht op persoonlijke ontwikkeling en heb echt moet leren om dit “oude” proceswerk los te laten. Het werkte misschien 10 of 20 jaar geleden. Het werkt nu niet meer. We zijn een nieuw veld van bewustzijn binnengestapt. We hebben de wijsheid niet in pacht, althans niet voor een ander. Wel voor onszelf. Als begeleider hoef je enkel nog maar de wijsheid van de ander aan te spreken. Hij of zij is de enige die weet welke kant het op mag of wil. Soms mag iemand naar het donker, soms naar het licht. Soms mag iemand naar de pijn toe, soms mag iemand er bij weg. Ieder mens is uniek en leeft in haar eigen frequentielaag. We kunnen ons op de ander afstemmen maar vanuit wijsheid begeleiden betekent dat je je mag begeven in het grote veld van niet-weten en dat je er op vertrouwt dat hierin de wijsheid zich zal ontvouwen, vaak uit onverwachte hoek. We hoeven de pijn niet meer te doorleven en zeker niet meer uit te leven. De processen hoeven niet meer zwaar en uitputtend te zijn. We leven een nieuw paradigma.

Afgelopen week heb ik met deze groep vrouwen dit nieuwe paradigma kunnen leven en daarin is het voor mij verdiepend geweest, dwars door alle lagen heen. In elkaars nabijheid hebben we ons volledig kunnen openen en kanaal kunnen zijn, van waaruit we licht en liefde naar de aarde kunnen brengen. Ik heb zo gevoeld dat elk van deze vrouwen in een andere frequentielaag leeft en daarmee een andere beleving heeft in het moment en een andere perceptie heeft van de werkelijkheid. Al deze frequentielagen bij elkaar maakt ons een afspiegeling van de maatschappij, van dat wat is. Door ons allemaal te verbinden met de 7 heilige codes kon ik ons ervaren als een zuil van licht waarin ik een kleurschakering ben en de andere vrouwen ook. Deze week is voor mij zo bevestigend geweest. Bevestigend in wie ik ben, namelijk Liefde, onvoorwaardelijke Liefde. Zo wij dat in essentie allemaal zijn en we in werkelijkheid niet afgescheiden zijn maar Heel. Dit begreep ik al wel met mijn hoofd maar nu heb ik dit bij momenten ook werkelijk kunnen ervaren. Dit samenzijn heeft me enorm bekrachtigd en ik kan elke vrouw die naar deze diepgang verlangt aanraden om deze reis o.l.v Hermine te gaan maken. Mijn wens is om dit diepere vrouwenwerk samen met Caroline neer te gaan zetten in de woestijnreis in Jordanië. We gaan het zien.

Tijdens mijn verblijf op la Borde Blanque in Zuid-Frankrijk heb ik mijn ervaringen als volgt in woorden geschilderd:

14 Vrouwen on a journey
in de voetsporen van Maria Magdalena

Daar staat ze
zo zacht,
gevederd
vederlicht.
Haar volle lippen,
haar blote voeten
in zand, op rots,
in zachtgroen gras.

Het geurende gras
nog bevroren van de nacht
knispert onder hun voeten.

Daar staan ze
14 vrouwen on a journey
gecirkeld in de ochtendzon.
Zingend, zuchtend, ademend,
kreunend, bevend, trillend.

Als bange rietjes
dapper wuivend in de wind
meebewegen met wat is.
Opgetild, vastgepakt, losgelaten,
uitgekotst, onderdrukt, verkracht,
vernederd, verraden, verbrand.
Adem in ….. adem uit ……
adem in …… adem uit …..

Daar staan we
14 vrouwen on a journey
op de Montségur
in het veld van herinnering.
We worden beschermd
door de bergen
die als reuzen en draken
ons omringen
met hun puntige witte koppen.

En we weten ons veilig
onder de vleugels van Isis
die ons de adelaar stuurt
aangetrokken door dit veld
van stralend licht.

Dezelfde adelaars die ons ontvangen
in het gebied van Maria Magdalena.
Daar staat ze, in het volle licht.
Een zuil van liefde.
Haar groene, zwierige rokken,
haar rode mantel en losse, wilde haren,
haar sensuele heupen
en ogen die reiken tot voorbij haar ziel.

Ogen die glinsteren van tranen
die rollen over haar wangen.
Ze huilt, ze lacht, ze danst, ze mist.
Ze mist hem, Jeshua
in al haar cellen.
Ze voelt hem, in al haar vezels,
Ze opent zich, in volle extase
en baadt zichzelf
in het licht van de maan
de koele, troostende maan.
En ze wiegt zichzelf in slaap
in de armen van moeder aarde
de allesdragende, voedende aarde.

Ze voelen de zon op hun huid.
14 vrouwen on a journey.
De zon verwarmt hun hart
en transformeert dat wat gestold is,
in steeds diepere lagen.
Verwarmd, gekoesterd, geheeld.
Een hoog vibrerend energieveld
stroomt als een zachte bries
moeiteloos
door al deze lichamen heen

De handen masseren de liefde
in hun huid,
onder hun huid
steeds dieper, steeds zachter
ze wordt wakker
de liefde
de onvoorwaardelijke liefde.

En ze smelten,
de 14 vrouwen on a journey
ze smelten door hun angst heen.
Hun angst voor verraad en afwijzing
hun doodsangst
hun brandstapelangst.
Ze smelten en smelten
en ze worden boterzacht en jelly.
Ze masseren smeekplekjes
en beleven mondorgasmes
van de granaatappelpitjes
die uiteenspatten op hun tong.
Het goddelijke eten
maakt hun zintuigen
nog meer wakker.

En Hathor, Isis, Sophia, Maria Magdalena,
Lilith, Eve, moeder Maria en Gaia
ze gaan hand in hand.
Ze lachen, wiegen,
planten zwaarden, zingen, vrijen
schreeuwen, baren en kronkelen,
als slangen over, onder en door elkaar heen.
Evenals de 14 vrouwen
on a journey
in het warme bronwater
open en bloot.
Ze hebben niks meer te verbergen.
Alles, werkelijk alles
mag het licht weer zien.

De ijzige kou die omhoog trekt
door hun avontuurlijke voeten
wordt verwarmd in de bron.
De vrouwen wassen elkaar
zegenen elkaar, dopen elkaar,
gaan kopje onder en komen weer boven
en worden opnieuw geboren.

Gereinigd en gelouterd
betreden ze
als herboren
opnieuw de wereld
door een poort van salie.
In verbinding met hun baarmoeder,
hun scheppingskracht, hun hart.
In verbinding met het gouden licht,
met de liefde,
de onvoorwaardelijke liefde.

Ze hebben gelopen
in de voetsporen van Maria Magdalena
Ze vervolgen nu hun eigen pad
voor eeuwig verbonden
als sisters

14 vrouwen
on a journey

© Alexandra Maria Aleida

La Borde Blanque,
10-17 maart 2018